Wat een fantastische tijd hebben we gehad. We hebben veel mee mogen maken en veel mensen leren kennen, waaronder ook weer een stuk van ons zelf. Zoals ik aan het begin van het blog al aangaf hadden Erik en ik beide onze eigen redenen om juist nu deze tocht te gaan maken. Heeft het ons -los van de sportieve uitdaging- opgeleverd wat we er van verwacht hadden?  In ieder geval een hele goede en waardevolle vriendschap en voor de rest zal de tijd het leren. Op 15 verschillende adressen zijn mensen bereid geweest ons een kijkje in hun leven te geven en dat was op zich al een geweldige ervaring! Hoe verschillend mensen ook zijn of in het leven staan, allemaal zijn ze bereid geweest ons onderdak, een goede slaapplaats, eten en een goed gesprek te bieden. Ik ben ze daar allemaal dankbaar voor en heb genoten van de diversiteit en gastvrijheid!

Ik heb er bewust voor gekozen niet te reageren op de reacties die op de verschillende blogs gegeven zijn. Vooral omdat ik iedere reactie een waardevolle toevoeging vond en daaraan niet te kort wilde doen met een weder-reactie. Ik heb ze onderweg allemaal voorbij zien komen, gelezen en enorm gewaardeerd. Dank allemaal.

We kregen na onze tocht ook een aantal ‘veel voorkomende’ vragen, hieronder de antwoorden:

1. Wat was nu het mooiste (grens)gebied in Nederland? Over smaak valt natuurlijk niet te twisten! Maar eerlijk is eerlijk, voor ons staat het heuvelachtige Zuid-Limburg op de eerste plaats, vooral omdat het daar met de MTB fantastisch fietsen is. Gaan we zeker nog een keer weer met de fietsen naar toe. De Drentse veengebieden (Bargerveen) en ook het mooie Twentse landschap liggen dichter bij huis en doen daar niet voor onder, evenals de duingebieden en mooie dorpen in Zeeland en Noord-Holland. En vlak ons eigen Sellingen en omgeving niet uit. Ik weet het, ik ben niet objectief, maar deze hoort zeker thuis in de top 3. Rond de Randstad zie je het ‘gevecht’ tussen natuur en industrie, met ‘De nieuwe Maasvlakte’ als duidelijke overwinning voor laatstgenoemde. De natuur rond de Randstad is omheind en zo druk bezocht dat je je afvraagt of dat nog natuurlijk is, natuurlijk. Ik was daar minder van gecharmeerd en hoop dat we dat in Sellingen nog lang van ons af kunnen houden.

2. Hoe hebben jullie de overnachtingen telkens geregeld? Simpel. Zie https://www.vriendenopdefiets.nl/nl

3. We hebben in de blogs weinig gelezen over ongemakken als spierpijn, zadelpijn, rugklachten, zere knieën e.d.. Geen last van gehad? Eeeh… Jazeker wel. Maar dat woog niet op tegen het plezier en we hebben ons er ook niet door laten hinderen. Dus niet het vermelden waard. Maar geloof me, we weten wat het is.

4. Je zit 3 weken lang, 24/7 op elkaars lip. Nooit ruzie? Zet een ochtendmens en een nachtbraker bij elkaar en je hebt op zich natuurlijk prima ingrediënten :). Maar nee! Meestal konden we om onze ergernissen en meningsverschillen -voor zo ver die er waren-  vooral vreselijk lachen. Geen mens is gelijk toch? Elkaar een beetje accepteren zoals je bent. Onder het motto “Ergert u niet, maar verwonder u” :). Dat is ook veel leuker. Toegegeven, in het algemeen moet je wel een beetje van elkaar kunnen hebben als je zoiets onderneemt. Wij konden dat prima! 🙂

5. Wat hadden jullie aan kleding bij je? Alleen het hoog nodige. Dat werkt prima, mits je van iedere gelegenheid die zich voordoet gebruik maakt om de boel te wassen of uit te spoelen. Tip: een rijdende fiets fungeert uitstekend als wasdroger! (mits het niet regent). Regelmatig wapperden sokken en broek-zemen dan ook achter onze fietsen aan 🙂

Goed, tot zover het praktische. Wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is toch wel de verscheidenheid aan mensen en de keuzes die ze maken over hoe ze hun leven leiden of willen leiden. Daar zaten mooie levensverhalen bij, over geluk en ook teleurstellingen waarover ze ons vertelden. Deed me denken aan het gedicht die voor mij onlosmakelijk is verbonden met mijn moeder die 6 weken terug overleed en daar sluit ik dit blog dan ook mee af. Voor wie ons gevolgd heeft: Dank!

Het levensboek.

Een bladzij zon, een bladzij regen
wind in de rug maar storm ook tegen
soms heldere, soms vreemde taal,
in ’t levensboek staat ’t allemaal.

Elke bladzij moet je lezen,
ook al is die zwart gekleurd
maar je weet nooit van tevoren
waar dat in jouw boek gebeurt.

Ook krijgt ieder wel een bladzij,
meestal zijn het er wat méér,
die je wàt graag zou verscheuren
maar lees je die later wéér,
weet je dat voor jou die bladzij
toch wel heel belangrijk was.
Dat je daardoor veel geleerd hebt,
dat ontdek je later pas.

Te snel wordt ’t boek van jouw leven
dikker aan de linkerkant.
En je weet nooit: “hoeveel heb ik
nu nog in mijn rechterhand”.

Soms slaan mensen ’t boek van ’t leven
voordat ’t uit is abrupt dicht,
omdat zij niet meer geloven
in een hoofdstuk met wat licht.
Willen niet meer verder lezen
daar ze ’t volgend hoofdstuk vrezen.

Niemand kan het boek zelf kiezen;
ruilen kun je het ook niet
maar in ieder levensboek
staat iets moois als je ’t maar ziet!