19 augustus 2018. Een week onderweg.

Aan de keukentafel van de 86 jarige Maria genieten we van een weldadig ontbijt, samen met de 5 andere gasten, allen wandelaars! Haar keukentje staat vol met theepotten. Niet voor ons, maar omdat ze die al heel lang spaart. Uitgestald op planken aan iedere muur.  Aantal is niet na te gaan maar het zijn er naar onze inschatting meer dan 200 (ja, tweehonderd). Op de tafel is alles met logistieke precisie neergezet, “nee! Niet daar de koffiekan!, daar moet het brood!”, ze heeft er een vast systeem voor. En speciaal omdat het zondag is: krentebrood!! Voor de sfeer heeft ze een cd-tje opgezet waarmee Ave-Maria (heel toepasselijk) op de achergrond klinkt. Ze zegt niet veel maar geniet zichtbaar van de drukte en gezelligheid aan de keukentafel. Bij vertrek krijgen we een pakje jus d’orange mee en een appel! Bij het afscheid neemt ze met een hand geen genoegen en krijgen we ‘een dikke pakkerd’! Aan haar ondeugende grijns te zien had ze zich daar duidelijk op verheugd! Ze heeft ons hart in ieder geval veroverd…

Op naar Valkenburg. Doel is de Cauberg. We zijn geen kenners maar het schijnt een ding te zijn. Voordat we aanvangen eerst ter voorbereiding koffie op een van dd vele Valkenburgse terassen aan de voet van (jaja) de Heunsberg, met op de top de ruïne van het ‘kasteel van Valkenburg’.

En dan de beklimming! Omdat op dat moment ook de MTB ‘Top Cauberg Challenge’ plaatsvindt is er een officiële finish en worden we onder luid geschal van de finishbel op de top onthaald! We voelen ons winnaars!😂

We vervolgen onze weg en komen aan in ‘Berg’. Waar ik -de geplande route volgend- rechtsaf sla, besluit Erik een iets andere route te volgen. Vind elkaar dan maar eens weer, zeker als je vervolgens midden in een wielerronde terecht komt. Na enig zoeken zie ik Erik in de verte rijden! Als een bezetene fietst hij zo hard hij kan in een richting die totaal van de route afwijkt. Hoe hard ik heuvelopwaarts ook trap, ik kom geen meter dichterbij. Roepen helpt niet, ik snap er helemaal niets van! Na 10 minuten en een liter zweet geef ik het maar op en besluit hem te bellen. In de verte zie ik hem stoppen om zijn telefoon op te nemen: ‘Of ik gek ben geworden zo hard te fietsen en ook nog zonder om te kijken’ zegt hij voor ik een woord heb kunnen uitbrengen. IK(!) hard fietsen? En uuh, kijk zelf eens achterom man!  Blijken er in zo’n wielerronde meer wielrenners met zwartrode shirts te zijn en heeft hij een kwartier achter een wedstrijdrenner aan lopen pezen😂. 

We gaan verder richting Maasbracht. Wind zit gunstig, de trend is afwaarts en met een gemiddelde snelheid van 30 km/h bereiken we Maasbracht. Prachtig daar, dus aan de maas een welverdiende uitsmijter!

Vanuit Maasbracht verder in westelijke richting en dat was te merken! Met flinke wind tegen was 22 km/h het maximum. Na een wat saai stuk fietsen we ‘het witte stadje’ Thorn binnen. Kenmerkend zijn de witte huizen en de met maaskeien geplaveide straatjes. Schilder de huizen van de vesting Bourtange wit en je hebt dezelfde sfeer!

Na Thorn verder naar onze eindbestemming. Ook nu weer een wat saai stuk en de vermoeidheid slaat toe. We zijn er wel een beetje klaar mee voor vandaag. We verlaten Limburg en rijden Brabant binnen. Hier heet patat geen patat maar friet (dank voor deze culture tip Michiel!) en roepen ze naar iedereen ‘Goeie’. Wij vinden dat ook… Eenmaal op de eindbestemming aangekomen treffen we een mooi ingerichte tuinhuis / verbouwde garage in Budel-Schoot aan.

En voor vanavond dus friet!

Route: Maastricht, Valkenburg, Meerssen, Bunde, Elsloo, Stein, Berg, Obbicht, Roosteren, Maasbracht, Thorn, Ittervoort. Stramproy, Weert, Budel-Schoot